یک روز بارونی

 

امروز چه روز خوبی بود بارون اومد بوی کاهگل می یاد .  

بیا زیر باران بیا جان بگیریم          کمی بوی نم بوی انسان بگیریم  

نفس هایمان کاش درهم بریزد    وما از نفس های هم جان بگیریم

 این ساده ترین شعر و جمله ای بود که بعد از اتمام کار و عازم شدن به خونه ساعت ۲۱  در شیراز  نوشتم . 

به قول قدیمیا چشمه آسمون باز شده  ؛   ادم به یاد شعر گلچین گیلانی می افتد.

یاد کودکیا بخیر دارم به اعماق کودکی میروم خوش به حالم ؛تقریبا از روستای محل تولدم چیزی نمونده به جز چند تا درخت وچند خونه کاهگلی که رو به تخریبه که یادم می آید ۲۸سال پیش شور بود ونشاط و سادگی ؛الان قناتش هم خشک شده  پدر بزرگم هم که همیشه در حال تلاش بود دربینمان نیست شهید راه کار شد وخاطراتش به جا مانده پسراش هم هر کدام ساکن شهرهای  دور ونزدیک شدند اما  رسیدن بهار تلنگری است به آنها که به یاد قدیما دور هم جمع شوند و شاد باشند و با نگاهی به قبرستان کوچک کنار این خانه ها که پدرانشان در آن مدفونند آرام ارام هر کدام در خلوتشان اشک داغ درچشمانشان حلقه بزند . 

اری دوستان تا نزدیک همدیگریم باید بیشتر قدر لحظات باهم بودن را بدانیم چون آنی رفتنی می شویم وباشد که حسرت نخوریم  . 

بهشتی باشید   شاهد هم دوستتان دارد. 

بیا تا قدر    یکدیگر  بدانیم                               که تا ناگه جدا از هم نمانیم  

غرض ها تیره دارد دوستی را                      غرض ها را چرا از دل نرانیم